Co się stanie jeśli pozwolicie dziecku na przejęcie kuchni, bo same jesteście tak chore, że nie macie siły zwlec się z łóżka? Katastrofa? Klęska? Wielki bałagan? Otóż nie. Powstaną moi drodzy rogaliki. Mój syn odkąd zaczął porządnie siedzieć, często towarzyszył mi w kuchni siedząc na blacie. Robił różne rzeczy. Czasem układał Lego, czasem opowiadał co było w przedszkolu, zdarzało się, że szperał w szafkach pytając o zastosowanie różnych produktów. A czasem wysypywał mąkę, mieszał, poznawał smaki. Rozsypywał groch, ciecierzycę. Tak, bywało że po wspólnym gotowaniu miałam mnóstwo sprzątania. Czy było warto? Zdecydowanie! Dziś bardzo pewnie czuje się w kuchni, co mnie cieszy, bo liczę na to, że tej pewności w dorosłym życiu nie zgubi. No i nie umrze z głodu, gdy będzie układał sobie swój świat. Można powiedzieć, że czuję jakbym zbierała plony swojej pracy w przeszłości. A rogaliki wyszły przepyszne!
